Columns Algemeen Dagblad

Deze column typ ik nog met een coronakapsel en grote kans dat u dit ook leest met een coronakapsel. Als de kappers slim zijn, dacht ik, dan vragen ze voor die eerste stroom klanten van de komende twee weken gewoon de dubbele prijs. Marktwerking, nietwaar? Een grote vraag drijft de prijs op. Meteen op dinsdag […]

Mijn moeder zei wel eens: ‘Ons Chantal, die kijkt dwars door je heen!’ Daar keek ik dan heel gegeneerd bij, zoals ook volwassen kinderen dat kunnen doen. Want het was natuurlijk niet waar. Een studie psychologie maakte me geen helderziende en ook voor mij is het vaak een raadsel waarom mensen doen wat ze doen.

Ondertussen is het al 09.02 uur. Ik kijk nog een keer vertwijfeld in mijn agenda. Ja, daar staat het echt. 9.00 uur: afspraak coach. Al zeker tien minuten zit ik te wachten op het wachtbankje in de hal, maar geen coach. Ja hoor, heb ik weer, denk ik. Het overkomt me stiekem best vaak: sta

Of ik een tekening kon maken, vroeg vriendin A. in een appje. Ik was alweer bijna vergeten dat ik ooit graag tekende, maar A. kent me ongeveer mijn hele leven. We maakten als pubers cassettebandjes voor elkaar, aten als student nachtelijke tosti’s en ik was getuige op haar huwelijk. Alleen had ze even gemist dat

,,Maar dit is al zo sinds 1993!” De beheerder van het grote wooncomplex tegenover mijn huis kijkt niet-begrijpend. Hij staat op een keukentrap om de buitenlampen wat te dimmen. Een week geleden had hij ze vervangen door nieuwe, witte ledlampen waardoor er ineens 18 vrachtwagens mijn huis leken te beschijnen. Niet fijn, dat snapte hij

Een tijdje terug was er in Vlaanderen ophef over psychologe Kaat Bollen. Haar gedrag en kleding was te sexy voor haar beroep, vond de tuchtcommissie. Schadelijk voor de hele beroepsgroep. Bollen besloot uiteindelijk haar titel vaarwel te zeggen. Zichzelf zijn vond ze belangrijker. Nu kleed ik me lang niet zo uitgesproken als Bollen, maar toch

Laatst bekeek ik weer eens wat video’s van een band waar ik een aantal jaar terug in zat. Mijn rol was niet erg groot: ik zong tweede stemmen en pingelde wat op een xylofoon. Dat ik niet zo veel muzikaal talent leek te hebben, frustreerde me wel eens. Ik voelde me de eeuwige Art Garfunkel

Ik weet niet waarom, maar de laatste tijd ben ik stikchagrijnig. Door de lockdown of het sombere weer; geen idee. Maar ik weet wel dat alles de schuld is van mijn vriend. Of ik nou vergeet boter te kopen, een deadline mis of mijn beschuit doormidden breekt en op de grond valt: ik weet het altijd zo te

Wat misschien wél goed is aan de lockdown is dat we worden uitgedaagd om creatief te zijn. Niet dat we allemaal aan het knutselen en schilderen zijn geslagen (of misschien óók). Nee, we hebben ons ontpopt als ware ‘MacGyvers’. Ach ja, MacGyver, weet je nog? Van die jaren 80-serie waarin de hoofdpersoon in lastige situaties verzeild raakt en met

,,Het is bij hun gewoon vaak vloed en bij mij is het vaak eb”, zo klaagzangt Brigitte Kaandorp in haar klassieker ‘Ik heb een heel zwaar leven’. Herkenbaar? Ik mopper graag met een vriend over onze ‘achterstand’ op de arbeidsmarkt. Jaja, we zijn hoog opgeleid en hebben prima banen, maar wat hébben we veel drempels