We waren nog maar halverwege het digitale voorstelrondje toen ik ineens zag dat ik enorm veel rode vlekken in mijn nek had. Dat is ook zo’n nadeel van die online vergaderingen: je ziet jezelf terug. Dat je denkt: wat kijk ik eigenlijk chagrijnig of staat die pluk haar al de hele tijd zo raar? Van schrik kreeg ik er nog wat vlekken bij toen ik aan de beurt was om iets over mezelf te vertellen.
Een geruststelling voor mij: anderen pikken echt niet zoveel signalen op als je denkt. Waarschijnlijk zagen de anderen mijn vlekken niet eens, vooral niet op zo’n klein schermpje. Het is echt opvallend wat mensen níet zien. Iedereen die wel eens een praatje of speech heeft gehouden, herkent het wel. Het zweet breekt je uit, je stem trilt en je hebt het idee dat iedereen merkt hoe zenuwachtig je bent. Achteraf zeggen mensen dat ze vonden dat je er zo lekker zelfverzekerd bijstond. ,,Nerveus? Jij?”
Overduidelijk?
Dit verschijnsel wordt ook wel ‘signal amplification bias’ genoemd en het zorgt voor flink wat miscommunicatie. Anderen weten helemaal niet wat we denken, voelen en vinden, maar we dénken van wel. Als je zucht als iemand iets voorstelt, dan begrijpt de ander toch wel dat je het een stom idee vindt? In werkelijkheid is onze communicatie helemaal niet zo overduidelijk en begrijpen mensen je signalen of boodschap vaak verkeerd.
Anderen weten helemaal niet wat we denken, voelen en vinden, maar we dénken van wel
Het leidt tot van die suffe misverstanden waarbij je denkt: hoe dom kun je zijn? Moet ik dan echt alles uitspellen? De kunst is om niet zomaar aan te nemen dat anderen je wel snappen. Wanneer je denkt dat iets vanzelfsprekend is, zou je zélf sprekend moeten zijn. Spreek jezelf duidelijk uit, want de ander begrijpt je niet met een half woord.
Nodige signalen
Andersom mis je zelf via online vergaderingen en de telefoon ook de nodige signalen van de ander. Misschien begrijpt hij je verkeerd, is hij boos of raakt hij de draad kwijt. Stuur er desnoods nog even een e-mail achteraan met de afspraken die jullie hebben gemaakt. Zelfs bij die collega die je al twintig jaar kent, want juist bij bekenden – vergeet ook je partner niet – gaan we er veel te makkelijk vanuit dat de ander ons wel snapt.
