Columns Algemeen Dagblad

Gaan we ooit weer allemaal handen schudden? Ik dacht eerst van wel, maar sinds iemand tegen me zei dat ze het altijd al een heel vieze gewoonte vond, gruwel ik ook een beetje bij de gedachte. Terwijl ik wel denk dat een handdruk veel over ons zegt. Ik had voorheen de gewoonte om voor een […]

Zal je altijd zien: net op het moment dat ik tegen een deadline aan loop te hikken, loopt die stomme printer weer vast. Ik kijk schichtig om me heen. Heeft iemand gezien dat ik aan het printen was? Stilletjes sluip ik weg en ga snel op een andere verdieping printen. Fraai is mijn gedrag niet

Nog een paar dagen en dan mogen we weer lekker dicht op elkaar staan. Vraag is alleen of we wel willen dat mensen dichterbij komen dan 1,5 meter. Ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar ik heb helemaal niet gemist dat vage collega’s in mijn nek hijgen bij het koffieapparaat, of dat grote

Tijdens het schrijven van deze column at ik chocolade, pinda’s en zoutjes. Niet omdat ik honger had, nee, het wilde gewoon niet zo vlotten en om dat rotgevoel op te lossen ga ik snacken. Ik grap wel eens dat ik het beste kan nadenken met mijn hand in een zak chips. Belachelijk natuurlijk, voor iemand

Draait de ballerina linksom of rechtsom? En dat paard? Loopt ie vooruit of achteruit? Wie geen idee heeft waar ik het over heb: op internet komen regelmatig dit soort illusies voorbij waarbij de ene groep mensen iets anders ziet dan de ander. Jurken en sneakers die voor de een goud kleuren en voor de ander groen, of

Ligt het aan mij of is iedereen ineens zwanger? Het begon met een paar out-of-offices van samenwerkingspartners en hier en daar een blije aankondigingen op Twitter. Vervolgens meldden zich binnen een week twee vriendinnen en een sportmaatje met heuglijk nieuws. Ik kan niet naar buiten kijken of er heupwiegen vrouwen met een enorme toeter door

Een heel trotse tante hier, want zowel mijn neef als nicht beginnen volgende week aan hun vervolgopleidingen. Ik vind het knap hoe ze een studie kozen uit de honderden opleidingen in Nederland. Net als al die andere eerstejaars trouwens. Toen ik ging studeren – oma vertelt – kwam er een handvol voorlichters naar mijn middelbare

Bij ons thuis gold vroeger het adagium ‘nooit met lege handjes lopen’. Op de trap lagen altijd boeken, schone was of stukken speelgoed. Loop je toch naar boven, dan kun je dat net zo goed meenemen. Slim. Geen wonder dat ik ook als volwassene nog steeds erg bezig was met hoe ik in zo min

‘Oké, stop maar even’, zegt mijn trainer. Ik voel mijn wangen warm worden. We zitten met z’n drieën in een coachingsruimte en ik oefen op mijn rol als coach. Mijn medestudent speelt dat ze mijn cliënt is. ‘Het gaat hartstikke goed, maar nu sla je een stapje over’, legt de trainer geduldig uit. Zie je

Ranzig: een ander woord kan ik er niet voor bedenken. Op mijn sandalen met dunne zolen zoek ik een route over het plein naar de supermarkt zonder in oude frietzakjes met mayonaise te stappen of per ongeluk tegen halfvolle blikjes drinken aan te trappen. Er zijn twee grote nadelen aan het vak van gedragspsycholoog. Ten