‘Hee, het is vind, niet vindt.’ Een vriend stuurt een privéberichtje op Facebook om me te wijzen op een joekel van een taalfout in een enthousiaste post van me. Superaardig natuurlijk. Zoiets sufs als een spelfout kan mensen het idee geven dat ik slordig ben of niet zo leuk. Vooral als mensen me niet kennen.
Onderzoeken lijken dit te bevestigen: studenten vinden nieuwe huisgenoten die brieven schrijven vol schrijffouten minder geschikt, datingprofielen met spelfouten blijken minder aanlokkelijk. Spelling is belangrijk, al is er niets wat ik zo in- en insaai vind. Vervelende bedenksels van professoren die eens in de zoveel tijd besluiten dat je een idioot bent als je nog ‘pannekoek’ schrijft.
Onberispelijke verpakking
Toch hou ik me eraan. Zakelijk vooral. Net zoals je weet dat je je bij een belangrijke werkmeeting in je nette pakje moet hijsen, zo hijs ik mijn teksten in een onberispelijke verpakking.
Slordigheden als spelfouten leiden de lezer af, net zoals je gesprekspartner ongewild blijft kijken naar lippenstift op je tanden of een jamvlek op je overhemd en geen idee meer heeft wat je zegt.
Fijn als iemand je dus wijst op een ’t’ te veel, al ligt het er wat mij betreft aan waaróm iemand je spelling verbetert. Om je te helpen? Of om zijn eigen ego op te krikken?
Fijn als iemand je dus wijst op een ’t’ te veel, al ligt het er wat mij betreft aan waaróm iemand je spelling verbetert
Ik kan me voorstellen dat spelling verbeteren een vorm van neerwaarts vergelijken kan zijn. Je legt iemands tekortkomingen bloot en voelt jezelf daardoor beter. Net zoals we het maar al te lekker vinden om bij de kapper te lezen over hoe uitgezakt die celeb eruitzag in zwembroek. Valt het zwembandje rond jouw buik nog best wel mee.
De keerzijde van zo kritisch zijn op anderen, is dat je waarschijnlijk ook zo streng bent voor jezelf. Zelf een spelfout maken is een doodzonde. Jammer, want iedereen maakt fouten, niemand is perfect. Ook de purist niet.
