Collega Kees houdt van rituelen. Elke dag luncht hij stipt om tien voor half een, aan zijn vaste tafel bij het raam, op zijn vaste stoel. Hij eet twee koppen soep en twee boterhammen: een met kaas, een met jam. Hij draagt altijd een overhemd, spijkerbroek en sandalen. Pas als het vriest, draagt hij sokken. Je kan er een klok op gelijk zetten.
Denkruimte
Natuurlijk deed ik daar lacherig over. Maar sinds ik eigen baas ben en de vrijheid heb om elke dag anders in te richten, realiseer ik me dat mijn oud-collega het misschien bij het rechte eind heeft. Hij verspilt geen enkele energie aan onbelangrijke beslissingen, zoals wat je op je brood doet, en houdt daardoor denkruimte over voor wat echt belangrijk is. Die sleur is zo gek nog niet.
Keuzemoeheid ligt in onze maatschappij op de loer, ook in een vaste baan. Ga ik nu mail beantwoorden, werken aan een langlopende klus of een vergadering plannen? Onze wilskracht raakt hierdoor uitgeput, iets wat psychologen ‘egodepletie’ noemen. Vooral aan het einde van de dag is dit merkbaar. Dan eten we in het geniep de rest van de verjaardagstaart op die we eerder hebben afgeslagen, nemen we te haastige beslissingen en vallen we uit tegen een collega. En hebben we minder energie om ons vast te bijten in een lastig vraagstuk.
Misschien kun je jezelf een Steve Jobs-look aanmeten: elke dag een zwarte coltrui en spijkerbroek
Minder keuzes
Een goede reden om belangrijke beslissingen naar het begin van de werkdag te verplaatsen. En om sleur te omarmen: wanneer je elke dag hetzelfde doet, hoef je minder keuzes te maken. Wat zijn beslissingen die je straffeloos uit je werkdag kan halen? Misschien kun je jezelf een Steve Jobs-look aanmeten: elke dag een zwarte coltrui en spijkerbroek. Draaiboeken en stappenplannen maken voor terugkerende activiteiten, zodat je niet hoeft na te denken over de volgende stap. Brood van huis meenemen, zodat je geen beslissingen verspilt in de bedrijfskantine.
Geen zin om een Kees te worden? Vergeet dan alles wat ik hiervoor heb gezegd. Egodepletie lijkt namelijk alleen te bestaan bij mensen die geloven dat wilskracht uitgeput kan raken. In werkelijkheid is onze energievoorraad groter dan we denken. Er zit altijd nog wel wat rek in, dus de keuze tussen een broodje brie of tonijn kan er vast nog wel vanaf.
Deze column verscheen eerder in AD
