Columns Algemeen Dagblad

,,Zijn jullie al klaar om te bestellen?” Het is al de derde keer dat de serveerster langskomt. Mijn vriend en ik zijn zo druk in gesprek dat we nog steeds niet goed naar de menukaart hebben gekeken. Snel probeer ik te herinneren wat ik heb gelezen. ,,Een broodje belegen kaas”, weet ik er snel uit […]

‘Hee, het is vind, niet vindt.’ Een vriend stuurt een privéberichtje op Facebook om me te wijzen op een joekel van een taalfout in een enthousiaste post van me. Superaardig natuurlijk. Zoiets sufs als een spelfout kan mensen het idee geven dat ik slordig ben of niet zo leuk. Vooral als mensen me niet kennen.

We waren nog maar halverwege het digitale voorstelrondje toen ik ineens zag dat ik enorm veel rode vlekken in mijn nek had. Dat is ook zo’n nadeel van die online vergaderingen: je ziet jezelf terug. Dat je denkt: wat kijk ik eigenlijk chagrijnig of staat die pluk haar al de hele tijd zo raar? Van

Laatst vond ik toevallig wat oude foto’s van mijn mentor van de middelbare school op Facebook. Het was een vrolijke Frans met een soort van huppel in zijn pas. De beste man is al een behoorlijke tijd terug overleden en nog steeds heb ik spijt dat ik hem nooit heb verteld hoeveel ik heb gehad

Het is alweer september, mijn column staat na een zomerstop van twee maanden weer op deze nieuwssite. De vakantie is voorbijgevlogen. Dit jaar misschien nog wel sneller dan anders. Onze agenda werd leeggeveegd en dat doet iets met ons tijdsbesef. Herinneringen als kilometerpaaltjes Als we terugkijken dan hebben we herinneringen nodig om tijdsduur in te

Vandaag kon ik me maar slecht concentreren en het feit dat het trapveldje tegenover mijn huis tegenwoordig een buitensportschool is geworden hielp niet. Muziek en geschreeuw dreunden door de muren en ik besloot er iets van te gaan zeggen. Of het wat zachter kon, zo vroeg ik de enthousiast springende sportinstructeur. Ze keek me aan

Afgelopen jaren heb ik mijn portie aan reorganisaties wel gehad. Hoewel ik tot nu toe altijd aan de goede kant van het mes zat dat in de organisatie werd gezet, vond ik het een lijdensweg. Maandenlang onzekerheid onder collega’s: mag ik blijven, kan ik solliciteren op een andere functie binnen het bedrijf of moet ik

Hoe tevreden ben jij met je baan? Wanneer ik je zoiets vraag, heb je het idee dat je heel goed nadenkt over alle voor- en nadelen van je baan. Je bekijkt je inkomen, je taken, je collega’s, werkomgeving, en vervolgens neem je daar een heel rationeel besluit over. Toch? Niet echt. Heb je net een

,,Als ik de loterij win, dan ben ik meteen weg’’, riep een oud-collega van me altijd. ,,Ik zit hier alleen voor het geld!” Zo, we hebben er weer zin in, dacht ik dan. Ik zou dat niet kunnen, ik zoek meestal naar werk wat me nuttig lijkt. Maar volgens antropoloog en schrijver David Graeber zou

Ik heb best veel goede ideeën, al zeg ik het zelf. Zet mij in een vergadering en er poppen allerlei wilde plannen en toch wel behoorlijk geniale ingevingen in me op. Vind ik. Van leuke artikelideeën tot plannen die het bedrijf gesmeerder of winstgevender moeten maken: ik zit er nooit om verlegen. Het probleem is