Columns Algemeen Dagblad

Wanneer ik mensen vertel over denkfouten, dan denken ze dat de oplossing heel simpel is: gewoon logisch nadenken. Ik vraag hen dan: Wat is níet de hoofdstad van Frankrijk? Wat zou jij antwoorden? De meeste mensen noemen andere steden op: Bordeaux, Nice, Berlijn. Ik vraag dan: ‘En dit? Is dit de hoofdstad van Frankrijk?’ en […]

Erger jij je ook altijd zo aan collega’s die vieze vaat in de keuken achterlaten of roddelen over anderen? Het is me wat met die mensen tegenwoordig. Ook de coronacrisis geeft genoeg aanleiding voor asociaal gedrag. Mensen die te dichtbij passeren, samenscholen in parken, gehamster en lange rijen voor winkels. We zijn het allemaal met elkaar

Weet je nog die tijd van de analoge camera’s? Je kocht een rolletje met 24 opnames en schoot die in een paar maanden tijd vol. Haalde je eindelijk de foto’s op, dan bleek er een hoop mis. Een vinger voor de lens, bewogen, scheef en altijd wel iemand met zijn ogen dicht. Hoe je echt

Heb je op dit moment ook een onaffe legpuzzel liggen? En lukt het je om niet stiekem verder te puzzelen? Zelf heb ik daar best moeite mee, ik blijf maar aan al die stukjes bloemenschilderij denken. Ik beloof mezelf regelmatig dat ik nog een uurtje moet werken en dat ik dan weer verder mag puzzelen.

Soms vraag ik me af hoe de wereld zal veranderen na deze coronacrisis. Want dat we niet zomaar terug kunnen naar de oude situatie, dat staat buiten kijf. We hebben er namelijk een heleboel vrijheden bij gekregen en die laten we ons niet zomaar meer afpakken. Ga maar na: veel van ons mogen ineens thuiswerken,

Denk je in deze dagen ook wel eens: als straks alles weer normaal is, de kinderen weer naar school gaan en we naar ons werk mogen, dan zijn we zó gelukkig? Dan schijnt de zon altijd, rijden de treinen op tijd, duren vergaderingen nooit langer dan een kwartier en dragen we bloemenkransen in ons haar.

Als ik wil oversteken en bij een verkeerslicht aankom, dan druk ik zes keer achter elkaar op de knop. Ik weet wel dat het verkeerslicht dan niet eerder op groen gaat. Maar toch. Voor mijn gevoel helpt het. Ik las eens dat een deel van die verkeersknoppen sowieso niks doet, behalve ons het gevoel geven

‘Nog een keer, maar nu met bijlage!’ Ik wed dat dit een van de meest verstuurde teksten is in mijn carrière. En misschien ook in die van jou. Geen wonder. Mailen bestaat uit best wat stappen en die doen we op automatische piloot. En dan zien we in de gauwigheid weleens iets over het hoofd.

‘Ga ik iets melden bij mijn leidinggevende, vraagt ie: waarom vind jíj dit zo’n probleem. Alsof ik de enige ben die dit denkt. Maar iederéén heeft hier last van!’, moppert vriend A. Ik werk niet op die afdeling, dus ik weet ook niet precies wie er gelijk heeft. Maar ik kan me zo voorstellen dat

Ken je dat, dat een naam op het puntje van je tong ligt en je er pas opkomt als je er niet meer bewust over nadenkt? Dat je op de fiets of in de lift ineens uitroept: ‘Matthew McConaughey!’ Toen ik mijn scriptie schreef, liep ik op een gegeven moment volledig vast en haalden mijn